Depremden sonra Antakya’nın Madenboyu Mahallesi’ne geçtiklerini anlatan 48 yaşındaki Hasan Akıncı, 17 yıldır Kamu otobüs sürücüsü olarak çalıştığını söyledi.
Deprem anını felaket olarak Anlatım eden Akıncı, şöyle konuştu:
- “Pazar günü nöbetçiydim yorgundum. Konuta geldim olağanda daima park alanı bulurum, o gece yoktu. Mahalleyi dolaştım, park yeri bulamadım yakıtım da yoktu. Yakıt aldım benzinlik yanında da park yeri bulamayınca konutun 500 metre ilerisinde boş bir alana park ettim. Zati arabayı mahalleye bıraksaydım, Tüm binalar çöktüğü için pert olacaktı. Konuta gelip uyudum, sarsıntının sarsıntısıyla uyandım. Kıyamet üzereydi, konutun odalarında çocukların peşine koştum.
- Hangisine yetişeceğime şaşırdım. Sallantı durduktan sonra çıkmak için aşağıya koştuk. Duvarlar patlamıştı her yer kırık cam ve fayanstı. Karanlıkta nereye bastığımızı bilemiyorduk, dışarı çıktık elimiz ayağımız kandı. Apartmanın çıkışındaki demir kapı, zelzele nedeniyle sıkışmıştı açamadık. Komşular da oraya yığılmıştı. İkinci katın balkonundan sokağa atladım, kapıyı dışarıdan tekmeleyerek, açtım. çok şükür komşuları ve ailemi sağ salim çıkardım.”
HER APARTMANDAN, KAPIDAN YARDIM ÇIĞLIKLARI GELİYORDU
Ailesini ve komşularını otobüse bindirdiğini söyleyen Akıncı, “Otobüse geçtik, komşuları da içeriye aldım. Mahallede her apartmandan, kapıdan, pencereden yardım çığlıkları geliyordu. Yaşlıları, bayanları ve çocukları otobüse yerleştirdikten sonra, o insanlara gençler olarak elimizden geldiğince Yardımcı olmaya çalıştık. Ses gelen her apartmana gittik, 10-15 kişiyi çıkardık diye hatırlıyorum” tabirlerini kullandı.
Şimdi ailesiyle Kamu otobüsünde yaşadıklarını belirten Akıncı, “Önceden elektrik yoktu otobüste bir şey yapamadık ancak, artık bir düzey kurduk. Çocuklar televizyon seyrediyor, ısıtıcı var. Çok olan birkaç koltuğu söküp bir yol açtık, şükür şu anda yönetim ediyoruz. Battaniye, yorgan, yastık üzere eşyaları 3-4 gün sonra, kendi malımızı çalar üzere, meskene gidip süratlice alıp çıktık. Antakya merkezden köyümüze geldik, şimdilik buradayız. Konteyner meskenler kuruyorlar lakin köyümüzü, eşyamızı, ailemizi bırakıp gidemeyiz. Bulunduğumuz yere konteyner mesken kurulursa yeterli olur. Yoksa otobüste yaşamaya devam edeceğiz. Rahat değil lakin yönetim edeceğiz, en küçük bir sallantıdan korkuyoruz, buna da şükür” dedi.
“ÇOK güç KİMSE BUNU YAŞAMASIN”
Yaşadıklarını anlatırken gözyaşlarını tutamayan eşi Fatma Akıncı ise “Çok güç kimse bu türlü bir şey yaşasın istemem. Çocukların için Yemek yapmak zorundayım. Bulaşık, çamaşır yıkamak Fazla sıkıntı. Yemeği dışarıda kurduğumuz ocakta yapıyoruz. Ufak tüple çay demliyoruz. Tuvalet, banyo için konuta girip, Çabucak çıkıyoruz. Çocuklar televizyon izliyor, dışarıda oyun oynuyor Fazla eza etmiyoruz. Ben şuraya bir konut istiyorum. İçinde banyosu, tuvaleti olsun, gereksinimlerimizi giderelim. Haftada ya da 10 günde bir banyo yapabiliyoruz. Bayan olarak her Vakit banyo yapmak isterim, hoş giyinmek isterim. Besin ve su yardımı geliyor, külfet olmuyor. kimi de ilçeye inip gereksinimlerimizi alıyoruz. zelzele Fazla berbattı bir daha yaşamak istemiyorum. Çocuklarıma bir şey olacak diye Fazla korktum. Onlar için kendi canımdan vazgeçtim. Ellerimiz, ayaklarımız kanlar içinde sokağa koştuk. Ne yapacağımızı bilemedik, soğuktan titredik. Üstümüze hiçbir şey almamıştık, çocuğumu küçücük bir battaniyeye sarıp çıktım” diye konuştu.
“OTOBÜSTE YAŞAYACAĞIM HİÇ AKLIMA GELMEZDİ”
Çocuklarının eğitimi için korku ettiğini belirten Akıncı, “Okullarından oldular, eşim de toprağını bırakıp, Öbür bir kente gitmek istemiyor. Eşimin Tüm kardeşleri ailesini alıp gitti, yalnızca biz kaldık. konut kayınpederimden yadigar olduğu için, kalmak zorundayız. Bu türlü olsun istemezdim, bizi ne bekliyor bilmiyoruz. Otobüste yaşayacağım, başıma bu türlü bir şey geleceği hiç aklıma gelmezdi” tabirlerini kullandı.
Yorum Yok